Telefony zaufania to oferta pomocy dla osób znajdujących się w trudnych sytuacjach życiowych, która jest powszechnie dostępna już od wielu dziesięcioleci. Ma swoją interesującą historię, może mało znaną w szczegółach, ale jako taka musiała mieć przecież  swój początek, rozwój i końca na szczęście nie widać, aczkolwiek  w swojej działalności boryka się z różnymi  problemami.

Jak to wszystko się zaczęło?

Można powiedzieć, że u początków tej historii leży pewna tragedia, w odpowiedzi na którą powstał późniejszy Telefon Zaufania. Otóż w latach 50. XX wieku,  anglikański pastor Chad Varah, w myśl teologii, musiał pochować 14-letnią samobójczynię poza obrębem cmentarza. Dziewczynka ta –jak dowiedział się pastor- odebrała sobie życie, ponieważ w obliczu pojawienia się pierwszej miesiączki, którą uznała za objaw choroby, nie rozumiała, co się z nią dzieje i nie miała nikogo, z kim odważyłaby się porozmawiać. Towarzysząca temu samotność i brak wiedzy wywołały  tak silny kryzys i  zagubienie, że zdecydowała się popełnić samobójstwo. Pastor zaobserwował, że w Londynie, w tym czasie, trzy osoby dziennie popełniały samobójstwo, i uznał, że są to takie osoby, jak wspomniana powyżej dziewczynka, które potrzebują natychmiastowej rozmowy, informacji i obecności drugiego człowieka. Takim osobom chciał pomóc. I już w listopadzie 1953 roku zorganizował pierwszą telefoniczną pomoc dla takich osób, publikując  ogłoszenie w najpoczytniejszej londyńskiej gazecie, z informacją, że będzie rozmawiał z każdym, kto przeżywa kryzys, jest samotny i nie wie, jak żyć. Pierwszy telefon odebrał 2 listopada 1953 roku w podziemiach kościoła św. Szczepana w Londynie. Zainteresowanie było ogromne, telefon dzwonił cała dobę. Jednocześnie do pastora zgłaszały się osoby, które tak jak on chciały pomagać. W lutym 1954 roku, działalność pastora przerodziła się w pierwszy telefon zaufania oparty na pracy wolontariuszy. Co ciekawe, osoby udzielające wsparcia zostały nazwane przez dzwoniących Samarytanami, i ten czynnik wpłynął na przyjęcie nazwy „Samarytański Telefon Zaufania”. Następnie opracowane zostały zasady działania Telefonu Zaufania. Zainteresowanie taką ofertą pomocy zataczało coraz szersze kręgi, powstawały kolejne centra pomocy telefonicznej w całej Wielkiej Brytanii, a ich szybki rozwój stał się swoistym impulsem do powstawania telefonów na całym świecie, poprzez Niemcy, Francję, Włochy i w wielu innych krajach. W 1960 roku  powstaje Międzynarodowe Centrum Informacyjne zrzeszające przedstawicieli telefonów zaufania z całego świata. Dla nas w Polsce tą znamienną datą jest czerwiec roku 1967, gdzie pierwszy powstał Wrocławski Telefon Zaufania i w październiku:  Gdański Telefon Zaufania „Anonimowy przyjaciel”.  Trzy lata później powstaje w Nowej Zelandii pierwszy telefon zaufania dla dzieci i młodzieży- Youthline, a następnie pierwszy w Polsce ( i w Europie) telefon zaufania dla młodych osób- Warszawski Młodzieżowy Telefon Zaufania. W międzyczasie dokonują się rozmaite ustalenia formalno-prawne, organizacyjne, poprawiające działalność telefonów zaufania w poszczególnych krajach. W Polsce 6 listopada  2008 roku  ma miejsce uruchomienie Telefonu Zaufania dla Dzieci i Młodzieży z numerem 116 111, jako piąty w Unii. 

Zasady udzielania pomocy Telefonów Zaufania

Istnienie Telefonów Zaufania jest uzasadnione potrzebą osób, które korzystają z tej specyficznej formy udzielania wsparcia i pomocy. Sam Telefon Zaufania jest co do zasady czynny całą dobę, przez 7 dni w tygodniu. Połączenie  nie jest widoczne na rachunkach ani na billingach większości sieci.

Warto jeszcze pokrótce przedstawić zasady udzielania pomocy telefonów zaufania, które na całym świecie są zawsze takie same, a mianowicie:

1. Telefon zaufania jest dostępny dla każdej osoby i o każdej porze, niezależnie od wieku, płci czy religii jednostki potrzebującej pomocy.
2. Każdy dzwoniący ma prawo być wysłuchany.
3. Informacje przekazywane przez dzwoniącego są poufne.
4. Podczas rozmowy telefonicznej dzwoniący powinien pozostawać anonimowy.
5. Usługa jest całkowicie bezpłatna. 

I ważna jeszcze informacja na koniec: przy telefonach dyżurują osoby, które są specjalnie wybrane, przeszkolone i poddawane superwizji celem stałego doskonalenia swojej umiejętności słuchania.

Bibliografia:
Kicińska, L. (2010). Historia telefonów zaufania w Polsce i na świecie. Dziecko krzywdzone, 2 (31).  Pobrano z : https://pdfs.semanticscholar.org