W sytuacjach przeżywania emocji przez dziecko pierwszym krokiem będzie rozeznanie się we własnych uczuciach rodzica: co ja czuję w związku z tym co przeżywa teraz moje dziecko? I jaka jest moja reakcja w tej sprawie, co ja czuję?

Po co? Przede wszystkim aby nie blokować wyrażania emocji odczuwanych przez dziecko swoimi, na przykład: Jeśli rodzic w związku z przeżywaną sytuacją dziecka będzie czuł strach może przenieść tę emocję na dziecko, pomimo, że ono mogło odczuwać całkiem inną.

Skoro dziecko szuka odpowiedzi na pytanie, czy dana sytuacja była bezpieczna ważne jest aby rodzic dał przestrzeń dziecku na wyrażenie i nazwanie jego emocji - jest to niezbędne do jego prawidłowego rozwoju emocjonalnego, poznawczego i społecznego.

Przykład: „widzę, że teraz jesteś naprawdę rozzłoszczony ale nie zgadzam się żebyś rzucał zabawkami na plaży - możesz komuś zrobić krzywdę.”

Ważne w prawidłowym emocjonalnym rozwoju młodego człowieka jest niewzbudzanie w nim poczucia winy: „Mamusi teraz wstyd przy innych, że się tak zachowujesz” i nie zawstydzanie dziecka „inni na plaży ładnie się bawią, a ty zachowujesz się jak rozmazana dzidzia”.

Ważne jest stawianie granic przez rodzica w zachowaniach niebezpiecznych dla dziecka. I konsekwencja.